Α2-ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ Β ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ :

Παππάς Θεόδωρος

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Εισαγωγή

Στη σύγχρονη εποχή πολλοί νέοι ασχολούνταν και εκφράζονται μέσα από την τεχνη του δρομου με το graffiti, το χορό , τη μουσική και τα σπορ.

SPORTS

PARKOUR

Το παρκούρ , γνωστό και ως Τέχνη Φυγής είναι μίας γαλλικής καταγωγής  αγωνιστική, σωματική και πνευματική που στόχο της έχει την ταχύτητα και τη βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από το ένα σημείο στο άλλο, χρησιμοποιώντας μόνο  τις ανθρώπινες ικανότητες.  Οι μαθητές του παρκούρ ονομάζονται τρασέρ και οι μαθήτριες τρασέζ.

Στόχος του παρκούρ είναι ουσιαστικά η υπερπήδηση εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, όπου ως εμπόδια μπορούν να θεωρηθούν τα πάντα, από βράχοι, ποτάμια, ή κλαδιά μέχρι τοίχοι, πεζούλια, ή κάγκελα. Ένας τρασέρ καλλιεργεί την ικανότητα να εντοπίζει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας, τους οποίους ενδέχεται να χρησιμοποιήσει τόσο στην καθημερινή του ζωή, όσο και σε καταστάσεις εκτάκτων αναγκών. Γι'αυτό το λόγο η κατηγοριοποίηση του παρκούρ ως δραστηριότητα είναι δύσκολη, αφού κάποιοι το θεωρούν extreme άθλημα ενώ κάποιοι πολεμική τέχνη.

Το παρκούρ καθιερώθηκε τη δεκαετία του ’80  κι έγινε γρήγορα γνωστό, κυρίως μέσα από διαφημιστικά σποτ και ταινίες. «Πατέρας» του θεωρείται ο David Belle, ο οποίος εμπνεύστηκε από το δικό του πατέρα, τον Raymond Belle, που ήταν διασώστης των στρατιωτικών πυροσβεστών του γαλλικού στρατού. Σε ηλικία 15 ετών ο David παράτησε το σχολείο και αφιερώθηκε στην τελειοποίηση της «άθλησης με άμεση χρησιμότητα». Έπλαθε φανταστικά σενάρια, όπως ότι βρισκόταν παγιδευμένος μέσα σ’ ένα φλεγόμενο κτίριο ή ότι έπρεπε να προσεγγίσει ένα απομονωμένο μέρος ώστε να σώσει κάποιο εγκλωβισμένο θύμα και προσπαθούσε να φέρει εις πέρας τις αποστολές χρησιμοποιώντας τις σωματικές του ικανότητες. Αφού πέρασε από το πυροσβεστικό σώμα, τους πεζοναύτες κι απέκτησε μαύρη ζώνη στο Κουνγκ Φου, επέστρεψε στην «τέχνη» του και μαζί με τον κολλητό του φίλο Herbert Kuonde τη βάφτισε parkour

Η καλή φυσική κατάσταση είναι το Α και το Ω για τον επίδοξο παρκουρίστα. Με διαρκή προπόνηση βελτιώνει τη δύναμη, την αντοχή, την ισορροπία, τη σβελτάδα, την ευκαμψία και την ευελιξία των κινήσεών του. Απώτερος σκοπός είναι να μάθει να συντονίζει τέλεια όλα τα παραπάνω, ώστε να προχωρά σιγά σιγά σε δυσκολότερα εμπόδια. Οι ειδικοί λένε ότι το parkour είναι τόσο επικίνδυνο όσο και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Αν προχωρεί κανείς υπομονετικά, μεθοδικά, και πειθαρχημένα, οι πιθανότητες ατυχήματος μειώνονται δραματικά. Ο λόγος που πολλοί νέοι τραυματίζονται συχνά είναι προφανείς. Βιάζονται υπερβολικά να βελτιωθούν, και καταλήγουν με ένα σωρό τραυματισμούς: από σπασμένα χέρια ή δόντια, μέχρι μόνιμες ζημιές στις αρθρώσεις.Γι'αυτό οι τρασέρ, εξασκούνται και στα rolls, ώστε να ελαχιστοποιούν τη ζημιά των πτώσεών τους. Οι γρατζουνιές και τα γδαρσίματα είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα, ωστόσο η αποφυγή σοβαρότερων τραυματισμών, όπως για παράδειγμα κατάγματα και θλάσεις, εναπόκειται στη σύνεση και την αυτογνωσία του παρκουρίστα. Τα στάδια που μεσολαβούν μέχρι να φτάσει κανείς στο σημείο να πηδά από ταράτσα σε ταράτσα είναι πάρα πολλά. Οι αρχάριοι ξεκινούν πηδώντας χαμηλά εμπόδια, όπως μικρούς σωρούς από πέτρες ή πεζούλια, προκειμένου να βελτιώσουν σταδιακά το άλμα τους. Αργότερα μαθαίνουν τις θεμελιώδεις κινήσεις του parkour και τον τρόπο να τις συνδυάζουν ώστε να βάλουν την προσωπική τους σφραγίδα στην «τέχνη της φυγής».

Το Παρκούρ στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Αυτό όμως δεν εμποδίζει παρέες ατόμων, να συγκεντρώνονται σε πλατείες και να κάνουν όλοι μαζί προπονήσεις. Ο καθένας μεταφέρει την εμπειρία του στον άλλον και μαθαίνει από τα λάθη του. Η πιο «δυνατή» κοινότητα Παρκούρ πάντως, βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη και έχει πλέον αποκτήσει σταθερό κόσμο και το κυριότερο ποιότητα.

BMX

Το είδος αυτό -που λέγεται και BMX stunt riding (ακροβατικά)- δεν έχει κάποιους συγκεκριμένους κανόνες, ενώ απαιτεί από τον ποδηλάτη φαντασία, συντονισμό, καλή φυσική κατάσταση και εξαιρετική ακροβατική ικανότητα.

Το freestyle bmx ξεκινάει περίπου το 1975, όταν μερικά παιδιά άρχισαν να κάνουν ποδήλατο μέσα σε άδειες πισίνες και τσιμεντένια χαντάκια (στην California). Από το 1980 ως το 1987 το freestyle βρίσκεται στο ζενίθ του. Σε αυτή την περίοδο τα ποδηλατικά μοντέλα του είδους εξελίσσονται και βελτιώνονται συνεχώς, ενώ δημιουργείται εξοπλισμός αποκλειστικά για αυτό.

Σήμερα, τα περισσότερα ποδήλατα bmx δεν έχουν φρένα ενω διαφέρουν μεταξύ τους σε μερικές λεπτομέριες αναλόγως με τα trick που κάνει ο κάθε ποδηλάτης.

Τα μέταλλα με τα οποία κατασκευάζεται ο σκελετός και τα πιρούνια ποικίλουν αλλά έχουν δυο κοινά χαρακτηριστικά. Και τα δύο στοχεύουν στην αντοχή και στη μείωση του βάρους έτσι ώστε τα bmx να αντέχουν στα εναέρια άλματα, στις φιγούρες και στον εύκολο έλεγχο του ποδηλάτου από τον αναβάτη.

Οι ζάντες των bmx έχουν 20 εκατοστά ακτίνα και τα στεφάνια είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά έτσι ώστε να μην παραμορφώνονται κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων.

            Τα φρένα των bmx δεν έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η μόνη διαφοροποίηση είναι τα ποτήρια του εμπρός φρένου που προσφέρουν στον αναβάτη την ικανότητα να περιστρέψει το τιμόνι όσες φορές θέλει δίχως να τον δεσμεύουν οι ντίζες των φρένων.

SKATEBOARD

Η ιστορία του skateboard ξεκινά γύρω στο 1950, όταν οι σέρφερ της Καλιφόρνια θέλησαν να σερφάρουν όχι στο κύμα, αλλά στους δρόμους! Είναι άγνωστο πότε και από ποιόν κατασκευάστηκε η πρώτη σανίδα του skateboard. Oι "σανίδες" πρώτης μορφής ήταν κυρίως από ξύλο και πολύ συχνά μάλιστα ήταν απλώς διάφορα κουτιά στα οποία είχαν προσαρμωστεί ροδάκια. Αργότερα όμως άρχισαν να κατασκυθάζονται ειδικές σανίδες, γι' αυτόν τον σκοπό, οι οποίες είχαν περίπου τη μορφή που έχουν και σήμερα.To 1963 κάποιες εταιρίες, όπως για παράδειγμα η Jack's και η Makaha, αρχίζουν να διοργανώνουν τους πρώτους αγώνες skateboard. Τότε το skateboard έγινε ένα πολύ δημοφιλές σπορ, αλλά διέφερε πολύ απ' το σημερινό skateboard: έμοιαζε περισσότερο με χωρό στον πάγο η μπαλέτο, απλώς πάνω σε σανίδα,και αυτό το στυλ ονομάστηκε "freestyle".

Το 1972, ο Frank Nasworthy δημιούργησε ενα καινούριο είδος ρόδας για τις σανίδες, παρόμοιο με αυτό που οι πιο πολλοί skaters χρησιμοποιούν και σήμερα, και ονόμασε την εταιρία του Cadillac Wheels. Αυτό ειχε ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να ξαναρχίσουν να ασχολούνται με το skateboard, το οποίο ξαναέγινε δημοφιλές. Πολλές εταιρίες ξεκίνησαν να κατασκευάζουν τότε σανίδες, οι οποίες άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο πλατιές φτάνοντας το πλάτος των 10 ιντσών και ξεπερνόντας το.  Έπίσης, αυτή η βελτίωση ενθάρυνε τους skaters να ανακαλύπτουν νέα κόλπα, ξεκινόντας να κάνουν skateboard σε τοίχους, τοιχώματα από άδειες πισίνες κτλ. Επομένως, αυτού του είδους οι vert skaters, οι οποίοι ονομάστηκαν skaters (απ' την αγγλική λέξη vertical = κάθετος), ανέπτηξαν δεξιότητες καλύτερου έλεγχου της σανίδας και ισορροπίας καθώς και την ικανότητα να κάνουν αισθητά πιο γρήγορα, αλλά και να τολμούν ρυψοκίνδυνα κόλπα. Έτσι, το freestyle χάνει τη διαθεσιμότητα του

Ollie: Είναι το άλμα στο οποίο ανασυκώνονται πρώτα οι δύο μπροστινές ρόδες. Αυτή η κίνηση επιτυγχάνεται με το απότομο τίναγμα του πίσω μέρους της σανίδας και ολισθαίνοντας το μπροστινό πόδι με σκοπό να φτάσει σε ένα συγκεκριμένο ύψος.

Aerials (εναέρια): Τα εναέρια είναι τα κόλπα τα οποία πραγματοποιούνται στον αέρα και επιτυγχάνονται κρατώντας με το ένα χέρι τη σανίδα έτσι ώστε να μην φύγει από τα πόδια. Τα εναέρια συνήθως περιλαμβάνουν περιστροφές και διάφορες αρπαγές.

Flip tricks: Τα flip tricks είναι ένα υποσύνολο των εναέριων που όμως όλα βασίζονται στο ollie. Ένα παράδειγμα είναι το kickflip, το πιο ευρέως γνωστό και το κόλπο με τις περισσότερες εκτελέσεις. Με αυτό γυρίζει η σανίδα γύρω από πολλούς διαφορετικούς άξονες συνδυάζοντας πολλές περιστροφές.

Freestyle: Αυτή η κατηγορία κόλπων περιλαμβάνει διάφορα ελεύθερα κόλπα.

Η   ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ BMX

Η   ιστορία   του bmx αρχίζει το 1963 όταν  ένας  Αμερικανός  ονόματι  Schiwinn  Stingray  κατασκεύασε  αυτού  του   είδους  τα  ποδήλατα .Τότε  δημιουργήθηκε  άατι   διαφορετικό καθώς  αυτά  τα  ποδήλατα   τα αγόραζαν  παιδιά  για να αντιγράψουν  τους  μεγάλους  σταρ  του  μότοκρος  εκείνης της   εποχής.

Την  δεκαείια  του 70’ τα  παιδιά  μαζευόντουσαν  σε  χωμάτινες  πίστες  για αγάλματα  και όσο  περνούσε ο καιρός  γίνονταν  όλο και  πιο ανταγωνιστικό  δίνοντας  την ευκαιρία  σ’ αυτά τα άτομα  να δοκιμάσουν  τις  επιδεξιότητες  τους .

Το άθλημα  εξελίχθηκε  όταν ο Αμερικανός  Σύνδεσμος  άρχισε  να φτιάχνει  περιοδικα  με  θεμα  μονο  το bmx  Το Bicycle Motocross  Actions Magazine{Περιοδικό δράσης  μότοκρος}και το Bicycle Motocross News{Ειδήσεις  ποδηλάτων  μότοκρος}.

Στις  αρχές  της  δεκαετίας  του  90’ πολύ σύντομα  αυτό  το άθλημα  έγινε  το επίκεντρο  εκείνης  της  εποχής  για  τον κάθε  ποδηλάτη  ειδικά  όταν η ESPN  έφτιαξε  τα  λεγόμενα μέχρι  σήμερα  X-Games  με  πολλές  και τεράστιες  ράμπες ,σε  ένα μέρος  όπου  οι καλύτεροι  αθλητές  διαγωνίζονται  για την πρώτη  θέση !Το 2008 έγινε επίσημα  ολυμπιακό άθλημα  και  εκατομμύρια  κόσμος  ασχολείται  με  αυτό.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Στη σημερινή εποχή η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί ραγδαία και η ανάπτυξη της αυτή έχει επηρεάσει και τη μουσική, την οποία μπορεί να ακούσει ο καθένας μέσα από διάφορους τρόπους.

     Υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος ακρόασης της μουσικής μέσα από τη μουσική του δρόμου.....

     Είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς περπατώντας σε πολυσύχναστους δρόμους της πόλης πλανόδιους μουσικούς να εκθέτουν μέρος της δουλειάς τους, αλλά και τις μουσικές τους
προτιμήσεις.

     Οι μουσικοί του δρόμου δημιουργούν ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα, ξυπνούν αναμνήσεις και όνειρα, εμπνέουν ζωή και προσδίδουν χρώμα στη γκρίζα καθημερινότητα, σε κάνουν να παραδοθείς στη μαγεία που χύνεται από τη μουσική τους. Εκείνοι είναι οι μουσικοί που επέλεξαν τους δρόμους για σκηνή τους, όπου δεν υπάρχουν μεγάλοι προβολείς και εισιτήρια. Η μουσική του δρόμου είναι εκείνη που πηγάζει από την ελευθερία της ψυχής, από την αγάπη για επαφή και όμορφες νότες. Οι «Μουσικοί του δρόμου» είναι οι καλλιτέχνες που δε βάζουν στη μουσική ούτε όρια, ταμπέλες .

ΕΙΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ:

Ø      ΤΖΑΖ: Με τον όρο τζαζ αναφερόμαστε στο μουσικό είδος που αποτέλεσε εξέλιξη της λαϊκής αμερικανικής μουσικής κατά τον 19ο αιώνα, με αφρικανικές καταβολές. Ο αυξημένος βαθμός αυτοσχεδιασμού είναι χαρακτηριστικό συστατικό της μουσικής τζαζ. Αντικειμενικός στόχος κάθε μουσικού της Τζαζ είναι να απελευθερώσει τις μουσικές ιδέες που έχει στο μυαλό του και να τις παίξει στο μουσικό του όργανο ή να τις τραγουδήσει

Ø      ΡΟΚ: Ο όρος ροκ στη μουσική, χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα είδη που προέκυψαν από την εξέλιξη του είδους του rock and roll.

            Εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην Αμερική και είχε ως     .

            βάση την τεχνοτροπία του Rhythm and Blues και το ρυθμό του rock and roll                  

            των   αφροαμερικάνικων κοινοτήτων των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και το   

            rockabilly, που ουσιαστικά ήταν η έκφραση των λευκών μέσω των    

            προαναφερθέντων ειδών αφροαμερικανικής προέλευσης

Ø      Low Bap: Με τον όρο Low Bap αναφερόμαστε σε μια μουσική σκηνή που ξεκίνησε στην Ελλάδα και αποτελεί ένα νέο αυτοσχέδιο μόρφωμα, κοινωνικό και μουσικό. Ως τόπος δημιουργίας του θεωρείται το Πέραμα, ένα παραθαλάσσιο εργατικό προάστιο του Πειραιά. Κυριολεκτικά Low Bap δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο.

Ø      Χιπ χοπ :δεν είναι ένας είδος μουσικής ή ένα είδος χορού, αλλά μία κουλτούρα που αποτελείται από 4 στοιχεία:

l      Ραπ (Ο στίχος)

l      Μπρέικ Ντανς(O χορός)

l      Djing(Η μουσική)

l      Γκραφίτι(Η εικόνα)

    Το Χιπ χοπ αναπτύχθηκε σε υποβαθμισμένες περιοχές των ΗΠΑ, όπως   το Μπρονξ στη Νέα Υόρκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις όπου υπήρχε μεγάλη ανεργία και φτώχεια. Τα 4 στοιχεία δεν αναπτύχθηκαν την ίδια χρονική στιγμή αλλά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Οι ρίζες του ανάγονται στην δεκαετία του '70, όταν άρχισαν τα πρώτα δειλά δειλά βήματα.

Ø      RAP Πρόκειται για είδος που δίνει έμφαση στους στίχους (ρίμες) και στο περιεχόμενο αυτών και η μουσική συνήθως είναι συνοδευτική και δευτερεύουσας μέριμνας. Οι στίχοι, αυτοσχέδιοι στην καθημερινή έκφραση αλλά επεξεργασμένοι στις παραγωγές, δεν τραγουδιούνται, αλλά απαγγέλλονται με ιδιαίτερο, ρυθμικό, τρόπο ενώ η μουσική δανείζεται στοιχεία από τη soul, τη τζαζ όσο και από άλλα ποικίλα μουσικά ρεύματα.

Ø      Το MCing(MC= Master Of Ceremonies) άρχισε το '75-'78 όταν ένας Dj συνέδεσε το μικρόφωνο στον μίκτη του και άρχισε να λέει διάφορους στίχους, σαν σλόγκαν, για να εμψυχώσει τους B-boys. Έτσι ξεκίνησαν οι πρώτοι MC's το '79-'85. Έπαιρναν το μικρόφωνο και μιλούσαν για την προσωπική τους ζωή για διάφορα προβλήματα της κοινωνίας καθώς και για θέματα όπως οι σχέσεις τους, το χιούμορ και άλλα.

Ø      Το DJing δημιουργήθηκε το 1975-1978 και χρησιμοποιήθηκε στην αρχή για να έχουν ρυθμό οι B-Boy και μετά για να λένε πάνω στο ρυθμό των μπιτ τους στίχους τους οι ράπερ. Ο πρώτος DJ ήταν ο Kool Herc: με την απομόνωση κομματιών από διάφορους δίσκους και την ανάμιξή τους δημιούργησε τον ήχο του Χιπ-Χοπ. Αργότερα, η δεύτερη γενιά των Hip-Hop DJ και οι μετέπειτα γενιές με πολλές καινοτομίες όπως η μίξη δύο τραγουδιών σε ένα έφτασε τους DJ σε αυτό που είναι σήμερα. Οι DJ ήταν τα αστέρια του Χιπ-Χοπ τα πρώτα χρόνια αλλά από το 1978 και μετά τα φώτα έκλεψαν οι MC.

Ø      Το beat box δεν είναι φτιαγμένο για την hip hop μουσική. Χρησιμοποιήθηκε για να δίνουν μουσική-ρυθμό στους mc's για να μπορέσουν να τραγουδήσουν ή να δώσουν μια σειρά ρυθμού στους στοίχους των mc's. Το beat box είναι μουσική με την ανάσα. Ο κάθε beatboxer άλλαζε την ανάσα του με διαφορετικό ρυθμό και ένταση για να δημιουργήσει έναν ρυθμό.

GRAFFITI

Ορισμος του Γκράφιτι

Γκράφιτι είναι η αναγραφή κειμένου όπως συνθημάτων ή η ζωγραφική σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους). Πρωτοεμφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη που αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπ χοπ, από τον ίδιο καταπιεσμένο κόσμο. Γι' αυτό πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της κουλτούρας Χιπ χοπ.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Η περίοδος 1971-1974 αναφέρεται ως μία "πρωτοποριακή εποχή", κατά την οποία τα γκράφιτι υποβλήθηκαν σε ένα κύμα στις μορφές και τη δημοτικότητα. Σύντομα μετά από τη μετανάστευση στη Νέα Υόρκη, το Μπρονξ (Μανχάτταν) παρήγαγε έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες γκράφιτι για να κερδίσει την προσοχή των μέσων στη Νέα Υόρκη. Ο TAKI 183 ήταν ένας ελληνοαμερικάνος από την Ουάσιγκτον που χρησιμοποίησε ένα μίγμα του ονόματός του dimitris, TAKI, και τον αριθμό της οδού του, 183rd ως tag. Λόγω του παράξενου ονόματος και του αριθμού, οι άνθρωποι άρχισαν να παίρνουν το μήνυμα του, γράφοντας στους τοίχους Mary 122, George 21 κτλ. Αυτό καταγράφηκε σε ένα άρθρο του 1971 στο New York Times με τον τίτλο Taki 183 και έτσι ο TAKI 183 έγινε ο πρώτος που αναγνωρίστηκε από την κοινωνία έξω από την υποομάδα γκράφιτι.

Μερικά από τα είδη γκράφιτι που παρουσιάζονται σήμερα είναι:

Ζωγραφική γκράφιτι

• Σε εξωτερικούς τοίχους (συνήθως σε τοίχους στους δρόμους). Όταν γίνονται σε ένα προσωπικό χώρο που το βλέπουν ελάχιστοι, δεν θεωρείται γκραφίτι.
• Συνθήματα
• Ζωγραφική (φαινόμενο προερχόμενο από την Αμερική – ΗΠΑ)
• Διαμαρτυρία (για παράδειγμα στην Βόρεια Ιρλανδία, με τα murals που απαθανατίζουν νεκρούς και θέματα από τις συγκρούσεις με τους Βρετανούς)
• Σε εσωτερικούς τοίχους και επιφάνειες (συνήθως μικρού μεγέθους), π.χ. τουαλέτες, σκοπιές, θρανία
• Αυτοσχέδια ποιήματα

Το στένσιλ χρησιμοποιείται συχνά σε πορείες διαμαρτυρίας για "γρήγορα" γκράφιτι. Σε ορισμένες πόλεις του κόσμου υπάρχουν τοίχοι μόνο για γκραφίτι. Κάποιες φορές το γκραφίτι γίνεται κατά επιθυμία του ιδιοκτήτη του κτιρίου, για διακόσμηση, συνήθως με συγκεκριμένη θεματολογία.

Κατά τα όσα συνηθίζονται ανάμεσα στους γκραφιτάδες, υπάρχουν και τοίχοι που είναι μόνο για καλούς γκραφίστες, και οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να κάνουν πάνω στο δικό τους γκραφίτι μια μουτζούρα ή κάποιο άλλο σχέδιο (εκτός αν έχει χαλάσει με το πέρασμα του χρόνου και ειδοποιηθούν ότι θα γίνει άλλο σχέδιο πάνω στο δικό τους).

Οι δυο oψεις του graffiti

Όπως όλα τα πράγματα έτσι και το graffiti έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του .Το πιο θετικό από όλα είναι  ότι δίνει χρώμα , χαρά , ζωή στο γκρίζο αστικό περιβάλλον και είναι και ένας τρόπος εκφράσεις από τους νέους ανθρώπους για να εκφράσουν τα καταπιεσμένα συναισθήματα τους (και όχι μόνο).Βεβαία σε κάποιες περιπτώσεις το graffiti (κυρίως το Tag) γίνεται σαν βανδαλισμός (δλδ πάνω σε μνημεία ,  εκκλησιές ,  αγάλματα κτλ.)

Ο χορός του δρόμου

Ίσως έχετε δει τον ορο ''street dance'' και αναριωτιέστε τι σημαίνει.Στις σημερινές μέρες είναι συχνά συνιθισμένο ως ενα συνώνυμο για το hip-hop,για το funk ή ακόμα μερικές φορές για τον ''house'' χορό.

Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι το street dance αναφέρεται σε αρκετούς μοντέρνους χορούς.Ας αναλύσουμε τον όρο street dance για να το καταλάβουμε καλύτερα.Πρώτα απ'όλα έχουμε τη λέξη <<street=(δρόμος)>>Πολλοί νομίζουν πως αναφέρεται στο bronx όπου το hip-hop γεννήθηκε. Η αγγλόφωνη φράση ''the streets'' ήταν συχνά ένα παρατσούκλι γι'αυτό.Μια διαφορετική άποψη είναι ότι αναφέρεται σε δημόσιους χώρους όπως ο δρόμος ή κάποιο <<τοπικό λιμέρι>>.Στην χορευτική ορολογία η λέξη street στο street dance σημαίνει κάθε τύπος  χορού που περιλαμβάνει ένα επαγγελματικό εξωτερικό χορευτικό περιβάλλον ως μέρος της κουλτούρας του.

Ακόμα και από τις αρχές του 21ου αιώνα η τεχνική και το στυλ είναι διαχρονικά . Ίσως αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι το στυλ έχει ανεπίσημα περάσει  από  χορευτή σε χορεύτη και έπειτα σ'ολόκληρη την ομάδα  . Ωστόσο, μέχρι το 2010, υπήρξαν πολλές προσπάθειες με σκοπό την καταγραφή της ιστορίας του χορού του δρόμου και αναγνωρίζοντας την ως ένα πολύ σημαντικό στυλ χορο  έχει άνθισει.

ΙΣΤΟΡΙΑ

 . Ο όρος hip-hop επινοήθηκε τη δεκαετία του 1980 από τον DJ Afrika Bambaataa. Αυτός χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει το αστικό πολιτιστικό χορό και τη μουσική τάση που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1970.  Οι λέξεις hip-hop χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από τους MCs σε στίχους  (αυτοσχεδιασμό).   Η προέλευση του χορόυ είναι από παραδοσιακούς χορούς, κυρίως  χορευτές της Αφρικής που χόρευαν σε ένα  κύκλο ''κρυπτογράφησης"με μία ερμηνεύτρια . Στη δεκαετία του 1920, ο εκτελεστής Earl Tucker χόρεψε με ροδάκια και τα βήματα του θύμιζαν κύμα και αργότερα στην κοινή hip-hop. Στη δεκαετία του 1970, ο James Brown και παρόμοιες μουσικές επιρροές αργότερα, διαφοροποίησαν την hip-hop μουσική, η οποία, με τη σειρά της επηρέασε και το  χορό του δρόμου. Σήμερα η hip-hop ως ταυτόχρονα τοπική και παγκόσμια μορφή, ξεπερνάει τα όρια της αφρικανικο-αμερικανικής κληρονομιάς.

Τα τέσσερα στοιχεία που παραδοσιακά της ανήκουν είναι: Το DJing, το B-Boying, το MCing (π.χ Rapping) και το Graffiti. Προπάτορες της ο D.J Kool Herc και ο Africa Bambaataa, που τη δημιούργησαν ενώνοντας τα τέσσερα αυτά στοιχεία, στην περιθωριοποιημένη περιοχή του Bronx, της Αμερικής του 1970.

O παραδοσιακός χορός Τζαζ, αφού υπήρχε από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, είναι ίσως ένας από τους παλαιότερους street dance χορούς της αστικής Αμερικής. Το street dance θεωρείται συχνά αστικός λαϊκός χορός. Ο όρος "street dance" πιστεύεται να υπήρχε από τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς ο αφρο-αμερικανικός λαϊκός χορός γινόταν ο πιο δημοφιλής χορός στο δυτικό κόσμο. Αυτοί οι παραδοσιακοί χοροί πιστεύονται ότι είναι μια πολύ πρώιμη μορφή του χορού street dance, δεδομένου ότι αναπτύχθηκε στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα πάρτυ κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα (ή και πιο πριν) ανάμεσα σε χορευτές που θεωρούνται μέλη του Ηνωμένου Βασιλείου, της Δυτικής Ευρώπης και των αστικών κουλτούρων της Απαλάχια, την εποχή εκείνη.

Το hip hop, το funkstyles popping και το locking είναι μερικά από τα πιο δημοφιλή στοιχεία του street dance της Δύσης και της αφροαμερικανικής κουλτούρας. Αυτές οι μορφές του χορού hip hop, δηλαδή το street dance, έχουν ασκηθεί πολύ και είναι τόσο κοινές που εμπορευματοποίησαν εκδόσεις που έχουν επαγγελματικά αναπτυχθεί και χορογραφηθεί σε pop, hip-hop, electronic και R & B μουσικά βίντεο. To break dance βοήθησε να επιφέρει χορευτικά γκρουπς του street dance να μάθουν τα διάφορα στυλ του, για εντύπωση και τον ανταγωνισμό. Αυτά τα γκρουπς χορεύουν συνήθως σε υπαίθριους χώρους, οδηγώντας σε περαιτέρω είδη χορού hip-hop. Το New Jack Swing δημιουργήθηκε στην χορευτική σκηνή του 1990, όπου είναι και αυτό ένα είδος χορού street dance. Το New Jack Swing είναι επίσης ένα είδος μουσικής, που συν-δημιουργείται από πρωτοπόρους όπως ο Teddy Riley.

Ένα άλλο παράδειγμα του street dance είναι το house dance, το οποίο χορεύεται με μουσική house. Το house dance εξελίχθηκε από Σικάγο και αναπτύχθηκε στα κλαμπ της Νέας Υόρκης. Λόγω της σύγχρονης επικρατέστερης δημοτικότητας των κλαμπ, το street dance έχει την τάση να εξελίσσεται πιο συχνά σε νυχτερινά κέντρα και όχι σε εξωτερικούς χώρους. Ωστόσο, μπορεί να εφαρμοστεί και σε εξωτερικούς χώρους.

 Το rave dance είναι επίσης του στυλ street dance. Η rave κουλτούρα είναι πολύ διαφορετική και υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής καθένα από τα οποία έχει εξέχον λαϊκό στυλ χορού. Μεταξύ του electronic dance, το street dance με την μορφή του rave dance έχει περιστραφεί γύρω από ένα συγκεκριμένο ρυθμό και ροή. Το popping, tutting και roboting, που είναι στοιχεία του street dance, έχουν υιοθετηθεί ευρέως μεταξύ του electronic dance και επηρέασαν χορούς όπως το Liquiding. Έξω από το electronic dance έχουν προκύψει είδη του street dance όπως το Electro Dancing και το Jumpstyle. Σε αντίθεση με πολλά είδη hip hop, το house και το rave dance είναι συθήθως πιο "διασκεδαστικά" από ότι "ανταγωνιστικά". Γενικά χοροί όπως το Melbourne Shuffle δεν χορεύονται για τον ανταγωνισμό, αλλά χορεύεται για διασκέδαση σε rave πάρτυ. Ωστόσο, όλοι όσοι χορεύουν rave dance, χορεύουν καθαρά για να εκφραστούν και όχι για να ανταγωνιστούν.

Ο χορός Punk είναι μια μορφή του street dance που γίνεται αυτοσχέδια σε μεγάλα πλήθη. Ο χορός αυτός ξεκίνησε μεταξύ του punk rock και έγινε δημοφιλής από τους Sex Pistols και η πιο γνωστή μορφή του χορού αυτού είναι ο χορός punk hardcore.

Οι προσαρμογές αυτές του street dance σήμερα ασκούνται τόσο σε στούντιο χορού όσο και σε άλλους χώρους. Μερικά σχολεία χρησιμοποιούν το street dance ως μια μορφή της φυσικής αγωγής.

 Ανάπτυξη της τεχνικής

   Πολύ νωρίς ο hip-hop χορος χορευόταν όρθιος και είχε επιρροές από πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων των αφροκουβανέζικων της Αφρικής και  ιθαγενών φυλων . Πολεμικές τέχνες έπαιξαν επίσης έναν ρόλο στην ανάπτυξη αυτό που είναι γνωστό ως "Top Rockin", το οποίο πήρε τα χαρακτηριστικά από το Capoera, μια μέθοδος αυτοάμυνας που μεταμφιέζεται ως ένα ''χορό."Λόγω της ανταγωνιστικής φύσης των κορυφαίων rockin - και hip-hop χορού και σε γενικές γραμμές-όρθιους  χορούς συμπληρώθηκαν με την αύξηση της footwork. . Αν ένας χορευτής χορεύει όρθια με τη χρήση της διακοπής με σκοπό να πέσει στο πάτωμα και εκτελώντας περίπλοκες footwork κινήσεις ή παγώνει, ο επόμενος χορευτής θα πρέπει να αναμένεται να ξεπεράσει το πρώτο χορευτή, προσθέτοντας πιο περίπλοκο footwork στο χορό. Αυτές οι κινήσεις εδάφους ονομάστηκαν ''κουνιστό πάτωμα''. Τέτοια ήταν η «μαχόμενη» τεχνική.

 Το πάγωμα καρέκλας έγινε ένας κοινός τύπος, διότι επέτρεπε στον χορευτή να υποστηρίξει το σώμα του με το χέρι, το αντιβράχιο και τον αγκώνα του, αφήνοντας τον κορμό και τα πόδια του .Το πάγωμα καρέκλας ήταν το θεμέλιο για τις κινήσεις όπως το πίσω-γύρισμα με τα χέρια και τη συνεχή backspin (επίσης γνωστή ως ανεμόμυλος).

     Ο χορός του δρόμου έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στη δεκαετία του 1980, και αξιοσημείωτες χορευτικές ομάδες άρχισαν να δραστηροποιούνται σε διάφορους χώρους, συμπεριλαμβανομένων:το θέατρο Broadway, στις τέχνες του θεάματος και του κινηματογράφου. Η ενσωμάτωση του πληθυσμού των ΗΠΑ βοήθησε στην εξοικείωση με μια πιο ελαφριά ιδέα για το τι ήταν ο χορός του δρόμου. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, hip-hop ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες και διάφορες ομάδες που βρίσκονταν στα πρώτα στάδια σε άλλες χώρες προσπάθησαν να φέρουν το στυλ πίσω στις ρίζες του.Υπήρξε μια αύξηση στο hip-hop γκρουπ που συγχώνευσαν το χορό με το θέατρο. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο χορός του δρόμου παίρνει πολλές μορφές, και νέοι χοροί συνεχίζουν να υποκύπτουν.

Ένα άλλο παράδειγμα του street dance είναι το house dance, το οποίο χορεύεται με μουσική house. Το house dance εξελίχθηκε από Σικάγο και αναπτύχθηκε στα κλαμπ της Νέας Υόρκης. Λόγω της σύγχρονης επικρατέστερης δημοτικότητας των κλαμπ, το street dance έχει την τάση να εξελίσσεται πιο συχνά σε νυχτερινά κέντρα και όχι σε εξωτερικούς χώρους. Ωστόσο, μπορεί να εφαρμοστεί και σε εξωτερικούς χώρους. Το rave dance είναι επίσης του στυλ street dance. Η rave κουλτούρα είναι πολύ διαφορετική και υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής καθένα από τα οποία έχουν εξέχον λαϊκό στυλ χορού. Μεταξύ του electronic dance, το street dance με την μορφή του rave dance έχει περιστραφεί γύρω από ένα συγκεκριμένο ρυθμό και ροή. Το popping, tutting και roboting, που είναι στοιχεία του street dance, έχουν υιοθετηθεί ευρέως μεταξύ του electronic dance και επιρέασαν χορούς όπως το Liquiding. Έξω από το electronic dance έχουν προκύψει είδη του street dance όπως το Electro Dancing και το Jumpstyle. Σε αντίθεση με πολλά είδη hip hop, το house και το rave dance είναι συθήθως πιο "διασκεδαστικά" από ότι "ανταγωνιστικά". Γενικά χοροί όπως το Melbourne Shuffle δεν χορεύονται για τον ανταγωνισμό, αλλά χορεύεται για διασκέδαση σε rave πάρτυ. Ωστόσο, όλοι όσοι χορεύουν rave dance, χορεύουν καθαρά για να εκφραστούν και όχι για να ανταγωνιστούν.

Ο χορός Punk είναι μια μορφή του street dance που γίνεται αυτοσχέδια σε μεγάλα πλήθη. Ο χορός αυτός ξεκίνησε μεταξύ του punk rock και έγινε δημοφιλής από τους Sex Pistols και η πιο γνωστή μορφή του χορού αυτού είναι ο χορός punk hardcore.

Οι προσαρμογές αυτές του street dance σήμερα ασκούνται τόσο σε στούντιο χορού όσο και σε άλλους χώρους. Μερικά σχολεία χρησιμοποιούν το street dance ως μια μορφή της φυσικής αγωγής.

Στην περίπτωση του B-Boying, αναφερόμαστε στην πρώτη μορφή χορού hip-hop, στο breaking, ευρέως γνωστό με τον μιντιακό όρο, breakdance. Το breaking εκτός από χορός hip-hop αποτελεί και ένα επιθετικό στιλ χορού του δρόμου, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι συμμορίες του Bronx (Αφρικανοί και Πορτορικάνοι) για να διεκδικήσουν τα εδαφικά τους δικαιώματα. Οι βασικές κινήσεις που το χαρακτηρίζουν είναι τα toprocks (βήματα που εκτελούνται σε όρθια θέση), τα footworks (κινήσεις με τα χέρια και τα πόδια στο έδαφος χωρίς να ακουμπάει η λεκάνη), τα powermoves (δυναμικές-ακροβατικές κινήσεις) και τα freeze (πάγωμα κίνησης σε θεατρική πόζα). Οι breakers, ή αλλιώς b-boys και b-girls διαγωνίζονται συνήθως σε ομάδες (ή και ατομικά) σε τοπικούς και παγκόσμιους διαγωνισμούς που διοργανώνονται από καταξιωμένους χορευτές, οργανισμούς και σχολές, και χορηγούνται από πολυεθνικές εταιρίες όπως η Red Bull, η Puma, η Adidas, η Nike κ.ο.κ. Ωστόσο συναντάμε τους breakers σε δημόσιους χώρους (πλατείες με σκακιέρες), κοινωνικά δρώμενα και δρώμενα του δρόμου, τηλεοπτικούς διαγωνισμούς και shows, όπως και σε videoclips. Στο εξωτερικό το breaking έχει εγκαθιδρυθεί ως γνήσια μορφή τέχνης, διδάσκεται ανάμεσα σε άλλες ακαδημαϊκές σπουδές χορού και πρωτοστατεί σε διάσημα musicals. Πολύ πρόσφατα, χορογραφία breaking χρησιμοποιήθηκε και στο διαγωνισμό της eurovision από την ελληνική αποστολή, δίπλα σε ένα ζεϊμπέκικο.

Εξέλιξη

Το street dance είναι ένας χορός που εξελίσσεται μεταξύ των ανθρώπων σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, παρά το γεγονός ότι δεν μπορεί πάντα να προσδιοριστεί ως προς τον τρόπο που πραγματικά εξελίσσεται μεταξύ των ανθρώπων. Στη θεωρία, καθώς ένα άτομο βρίσκει μια κίνηση που προφανώς φαίνεται καλή σε άλλο πρόσωπο, αυτό το άλλο πρόσωπο προσπαθεί να αντιγράψει αυτή την κίνηση. Παρόμοια με τους κινέζους, το αποτέλεσμα είναι ότι το άλλο άτομο δεν μπορεί να εκτελέσει απολύτως την κίνηση του άλλου, με αποτέλεσμα να διαφοροποιούνται οι κινήσεις και να αναπτύσσονται νέες που είναι βασισμένες στην αρχική. Υπάρχει μια μικρή διαφορά μεταξύ στον αυτοσχεδιαστικό χορό και τον απόλυτο street dance. Καθώς ο αυτοσχεδιασμός είναι τυχαίος και ο προσωπικός χορός δημιουργήθηκε από ένα μόνο άτομο, ένας πλήρες χορός street dance είναι μία συλλογή χορευτικών κινήσεων που συλλέγονται από μία πρακτική και θεωρείται ο ίδιος χορός. Για παράδειγμα, όταν το b-boying εξελίχθηκε από την κουλτούρα του hip-hop, οι άνθρωποι ήρθαν με τις δικές τους κινήσεις, και άλλοι άνθρωποι τις βελτίωσαν.

Μερικές φορές είναι δυνατή η ιχνηλάτηση τοy street dance που ήταν ως επί το πλείστον για πρώτη φορά από συγκεκριμένα πρόσωπα. Ένα παράδειγμα είναι το Locking το οποίο συχνά θεωρείται ότι ξεκίνησε από τον Don Campbell, ο οποίος ήταν ένας πρωτοπόρος του 1970 του αμερικανικού street dance. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατο να πιστοποιηθούν συγκεκριμένα άτομα για τους χορούς street dance, αφού οι χοροί αυτοί εξελίσσονταν έξω από τον χώρο του επαγγέλματος, δηλαδή τον χορό. Οι πρωτοπόροι του street dance έχουν σπάνια επαγγελματικά πτυχία χορού, έτσι γίνεται διάκριση ανάμεσα στο street dance και σε άλλες σύγχρονες μορφές χορού

Αυτή τη στιγμή στη χώρα μας παρατηρείται μια αυξανόμενη οικειοποίηση των χορών hip-hop γεγονός που συνδέεται με τις ταχύρρυθμες συνθήκες αστικοποίησης, τις γεωγραφικές αλλαγές, τους αποικισμούς και τοπικισμούς της πόλης, την ευρεία αποδοχή της κουλτούρας του δρόμου από τους νέους και την έντονη μεταναστευτική ροή. Εκτός αυτών, η hip-hop από μόνη της κουβαλάει μια μακρά ιστορία ανατροπών και αντισυμβατικότητας, μια ουσία επαναστατικότητας, που βρίσκει γόνιμο έδαφος στην οικονομική, πολιτική και ηθική κρίση της εποχής μας.

Οι χοροί αυτοί είναι δημοφιλείς και αποτελούν ένα λαϊκό σπορ εμπλουτισμένο με χορογραφική φαντασία, αλλά και μια σοβαρή – για διαφορετικές ομάδες και με διαφορετικούς τρόπους – κουλτούρα. Για τους περισσότερους που εμπλέκονται συστηματικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα σε αυτές τις χορευτικές επιτελέσεις, η εμπλοκή αυτή σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από μια δημιουργική χρήση του ελεύθερου χρόνου η μία ξενόφερτη πρακτική. Το να είναι κανείς «πάνω στο ρυθμό», να αυτοσχεδιάζει, να διαθέτει προσωπικό στιλ και πρωτοτυπία, αποτελούν βασικά κριτήρια επίτευξης. Έννοιες όπως ο σεβασμός (respect) στον αντίπαλο και η «ψυχή»
στη μάχη (battle) είναι εξίσου σημαντικές για τις αγωνιστικές αυτές ταυτότητες και τις χορευτικές τους αναμετρήσεις.

Έτσι εκτός από ανερχόμενη μόδα που συνδέεται με μιντιακές και παγκοσμιοποιημένες χορευτικές τάσεις, οι χοροί hip-hop ή χοροί του δρόμου, αντανακλούν βαθύτερες αξίες τιμιότητας, αγωνιστικότητας, ισότητας, ομαδικότητας και πολυπολιτισμικής συνύπαρξης. Για τους νεαρούς μετανάστες και τα παιδιά μεταναστών που εμπλέκονται, οι χοροί αυτοί αποτελούν – εκτός των άλλων – και έναν αρμονικό τρόπο ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία, αλλά και ενδεχομένως
έναν τρόπο ανάδειξης της εθνοτικής τους ιδιαιτερότητας και περηφάνιας. Όμως τόσο για αυτούς όσο και για τους γηγενείς νέους, σηματοδοτούν μια εναλλακτική αντισυμβατική πρακτική, με γνώμονες την αποδοχή της διαφορετικότητας και του «άλλου», όπου οι διαφορές λύνονται ισότιμα «πάνω στο χορό», όπως τότε στο Bronx, στα ιδανικά της ειρήνης, της αγάπης και της ενότητας.

Ωστόσο σήμερα η hip-hop ως ταυτόχρονα τοπική και παγκόσμια μορφή, ξεπερνάει τα όρια της αφρικανικο-αμερικανικής της κληρονομιάς.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ορισμοί και η αυθεντικότητα της hip-hop διαρκώς επαναπροσδιορίζονται, ανάλογα με τις διαφορετικές ομάδες που την οικειοποιούνται σε όλο τον κόσμο, προσθέτοντας σε αυτή καινούργια στοιχεία, περιεχόμενα και νοήματα. Έτσι και στην Ελλάδα, οι κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν μια τέτοια ταυτότητα διαφοροποιούνται, κυρίως ως προς το ζήτημα του τι συνιστά «σοβαρή» και «αυθεντική» hip-hop.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ž     Από τις παρουσιάσεις που μόλις είδαμε, συμπεραίνουμε ότι οι τέχνες του δρόμου ελκύουν όλο και περισσότερους νέους στη σύγχρονη εποχή. Είναι η τέχνη που βρίσκει απήχηση σε πολλούς ανθρώπους, επιβιώνει λόγω της πρωτοτυπίας της  και σίγουρα θα ακμάζει για πολλά χρόνια ακόμα.